تبسم

کمتر از ذره نه ای پست مشو، مهر بورز

تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

حافظ                                           

شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار

بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی 

حافظ                                       

مزرعه سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

زندگی، تر شدن پی در پی

   زندگی آبتنی کردن 

     در حوضچه اکنون است

  سهراب سپهری

کتاب را که باز مي‌کني دو بال ِ يک پرنده را گشوده‌اي ‌ پرنده‌اي که از زمين تو را به شهرهاي دور تو را به

باغ‌هاي نور مي‌برد. ‌ ز هرکجا که بگذرد به ارمغاني از خرد به خانه‌ي تو روشني مي‌آورد. ‌ گشوده باد

بال‌هاي مهر او که جاودانه بر فراز مي‌پرد…

‌ فريدون_مشيري از دفتر: آواز آن پرنده غمگين

 محمد کافرینش هست خاکش
هزاران آفرین بر جان پاکش
 
چراغ افروز چشم اهل بینش
طراز کار گاه آفرینش
 
سر و سرهنگ میدان وفا را
سپه سالار و سر خیل انبیا را
 
مرقع بر کش نر ماده‌ای چند
شفاعت خواه کار افتاده‌ای چند
 
ریاحین بخش باغ صبحگاهی
کلید مخزن گنج الهی
 
یتیمان را نوازش در نسیمش

از آنجا نام شد دُرِ یتیمش
 
به معنی کیمیای خاک آدم
به صورت توتیای چشم عالم
 
سرای شرع را چون چار حد بست
بنا بر چار دیوار ابد بست
 
ز شرع خود نبوت را نوی داد
خرد را در پناهش پیروی داد
 
اساس شرع او ختم جهانست
شریعت‌ها بدو منسوخ از آنست
 
جوانمردی رحیم و تند چون شیر
زبانش گه کلید و گاه شمشیر
 
ایازی خاص و از خاصان گزیده
ز مسعودی به محمودی رسیده
 
خدایش تیغ نصرت داده در چنگ
کز آهن نقش داند بست بر سنگ
 
به معجز بدگمانان را خجل کرد
جهانی سنگدل را تنگ دل کرد
 
چو گل بر آبروی دوستان شاد
چو سرو از آبخورد عالم آزاد
 
فلک را داده سروش سبز پوشی
عمامش باد را عنبر فروشی

نظامی گنجوی 

 خسرو و شیرین

خلاصه و لب اخلاق دو کلمه است: مرنج و مرنجان 

«حاج اسماعیل دولابی»

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم 

که در طریقت ما کافری است رنجیدن 

                                                                     «حافظ»