《فَلَمْ أَرَ مَوْلًي كَرِيماً أَصْبَرَ عَلَي عَبْدٍ لَئِيمٍ مِنْكَ عَلَيَّ يَا رَبِّ

إِنَّكَ تَدْعُونِي فَأُوَلِّي عَنْكَ وَ تَتَحَبَّبُ إلَيَّ فَأَتَبَغَّضُ إلَيْكَ وَ

تَتَوَدَّدُ إلَيَّ فَلاَ أَقْبَلُ مِنْكَ كَأَنَّ لِيَ التَّطَوُّلَ عَلَيْكَ،فَلَمْ

يَمْنَعْكَ ذَلِكَ مِنَ الرَّحْمَهِ لِي وَ الإِْحْسَانِ إلَيَّ وَ التَّفَضُّلِ

عَلَيَّ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ ‌فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجَاهِلَ وَ جُدْ عَلَيْهِ

بِفَضْلِ إِحْسَانِكَ إِنَّكَ جَوَادٌ كَرِيمٌ》

پس هيچ مولاي كريمي را بر بنده پستي، شكيباتر از تو بر خود نديدم، اي پروردگار من، تو مرا مي خواني، و من از تو روي مي گردانم،

با من دوستي مي ورزي و من با تو دشمني مي كنم، به من محبّت مي نمايي و از تو نمي پذيرم، گويا مرا بر تو منّت است،با همه اينها چيزي تو را باز نمي دارد از رحمت و احسان بر من، و تفضّل به جود و كرمت بر اين بنده،

بر بنده نادانت رحم كن، و با فزوني احسانت بر او جود آور، زيرا تو بخشنده كريمی.

فرازی از دعای افتتاح