تبسم

زندگی، تر شدن پی در پی

   زندگی آبتنی کردن 

     در حوضچه اکنون است

  سهراب سپهری

با داده قناعت کن و با داد بزی
  در بند تکلف مشو، آزاد بزی
 
    در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور
    در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

رباعی از رودکی

کتاب را که باز مي‌کني دو بال ِ يک پرنده را گشوده‌اي ‌ پرنده‌اي که از زمين تو را به شهرهاي دور تو را به

باغ‌هاي نور مي‌برد. ‌ ز هرکجا که بگذرد به ارمغاني از خرد به خانه‌ي تو روشني مي‌آورد. ‌ گشوده باد

بال‌هاي مهر او که جاودانه بر فراز مي‌پرد…

‌ فريدون_مشيري از دفتر: آواز آن پرنده غمگين

 محمد کافرینش هست خاکش
هزاران آفرین بر جان پاکش
 
چراغ افروز چشم اهل بینش
طراز کار گاه آفرینش
 
سر و سرهنگ میدان وفا را
سپه سالار و سر خیل انبیا را
 
مرقع بر کش نر ماده‌ای چند
شفاعت خواه کار افتاده‌ای چند
 
ریاحین بخش باغ صبحگاهی
کلید مخزن گنج الهی
 
یتیمان را نوازش در نسیمش

از آنجا نام شد دُرِ یتیمش
 
به معنی کیمیای خاک آدم
به صورت توتیای چشم عالم
 
سرای شرع را چون چار حد بست
بنا بر چار دیوار ابد بست
 
ز شرع خود نبوت را نوی داد
خرد را در پناهش پیروی داد
 
اساس شرع او ختم جهانست
شریعت‌ها بدو منسوخ از آنست
 
جوانمردی رحیم و تند چون شیر
زبانش گه کلید و گاه شمشیر
 
ایازی خاص و از خاصان گزیده
ز مسعودی به محمودی رسیده
 
خدایش تیغ نصرت داده در چنگ
کز آهن نقش داند بست بر سنگ
 
به معجز بدگمانان را خجل کرد
جهانی سنگدل را تنگ دل کرد
 
چو گل بر آبروی دوستان شاد
چو سرو از آبخورد عالم آزاد
 
فلک را داده سروش سبز پوشی
عمامش باد را عنبر فروشی

نظامی گنجوی 

 خسرو و شیرین

خلاصه و لب اخلاق دو کلمه است: مرنج و مرنجان 

«حاج اسماعیل دولابی»

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم 

که در طریقت ما کافری است رنجیدن 

                                                                     «حافظ»

خوشا دردی که درمانش تو باشی

خوشا راهی که پایانش تو باشی

خوشا جانی که جانانش تو باشی

خوشا ملکی که سلطانش تو باشی

ولادت امام رضا هشتمین اختر تابناک امامت و ولایت مبارک باد

بزرگترین چیزی که بر طالب علم واجب است 

خالص گردانیدن نیت برای خداست که بنده را توفیق می دهد.

اگر اخلاص نیت نباشد،

هیچ کس موفق نمی شود از نربان دانش بالا رفته یا از آموخته های خود سودی برد

علامه ابوالحسن شعرانی

یا محسن یا مجمل 

یا منعم یا مفضل

لست اتَکِلُ فی النجاة من عقابک علی أعمالنا 

 بل بفضلک علینا 

لأنک أهل التقوی و أهل المغفره 

تُبْدئُ بالإحسان نعما و تعفو عن الذنب کرما

ای نیکو، ای نیکو بخش، ای نعمت ده، ای فزونی بخش

چنان نیست که من برای نجات از عقاب تو به کارهامان تکیه کنم

بلکه به فضلی که به ما داری تکیه زنم 

زیرا تو اهل تقوا و شایسته آمرزشی

آغاز کنی به احسان از روی نعمت بخشی و گذشت کنی از گناه از روی کرم

فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی

روزی شخصی خدمت امیر المومنین علی علیه السلام می رود و می گوید:

یا امیر، بنده به علت مشغله زیاد نمی توانم همه دعاها را بخوانم چه کنم؟

حضرت علی علیه السلام فرمودند: خلاصه تمام ادعیه را به تو می گویم،

هر صبح که بخوانی گویی تمام دعاها را خوانده ای:

الحمدالله علی کل نعمه

خدای را سپاس می گویم برای هر نعمتی که من داده است

اسئل الله من کل خیر

و از خداوند درخواست می کنم هر خیر و خوبی را

و استغفرالله من کل ذنب 

و خدایا مرا ببخش برای تمام گناهانم

و  اعوذ بالله من کل شر 

و خدایا به تو پناه می برم از همه بدی ها 

بحارالانوار، جلد۹۱، صفحه ۲۴۲