روزها فکر من اینست و همه شب سخنم/ که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده‌ ام آمدنم بهر چه بود/ به کجا می‌ روم آخر ننمایی وطنم

مانده‌ ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا/ یا چه بودست مراد وی ازین ساختنم

جان که از عالم علوی ست یقین می‌ دانم/ رخت خود باز برآنم که همان‌جا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک/ دو سه روزی قفسی ساخته‌ اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست/ به هوای سر کویش پروبالی بزنم

مولانا