امام  علی علیه السلام: «مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ إماماً فَلْيَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَأديبُهُ بِسيرتِهِ قَبْلَ تَأديبِهِ بِلِسانِهِ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤدِّبُها أحَقُّ بِالإجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ وَمُؤدِّبِهِمْ»

آن که خود را پیشوای مردم سازد پیش از تعلیم دیگری،

باید به ادب کردن خویش بپردازد

و پیش از آن که به گفتار تعلیم فرماید باید به کردار ادب نماید

و آن که خود را تعلیم دهد و ادب اندوزد،

شایسته تر به تعظیم است از آن که دیگری را تعلیم دهد و ادب آموزد. 

نهج البلاغه، حکمت ۷3

دو صد گفته ، چون نیم کردار است