تبسم

《فَلَمْ أَرَ مَوْلًي كَرِيماً أَصْبَرَ عَلَي عَبْدٍ لَئِيمٍ مِنْكَ عَلَيَّ يَا رَبِّ

إِنَّكَ تَدْعُونِي فَأُوَلِّي عَنْكَ وَ تَتَحَبَّبُ إلَيَّ فَأَتَبَغَّضُ إلَيْكَ وَ

تَتَوَدَّدُ إلَيَّ فَلاَ أَقْبَلُ مِنْكَ كَأَنَّ لِيَ التَّطَوُّلَ عَلَيْكَ،فَلَمْ

يَمْنَعْكَ ذَلِكَ مِنَ الرَّحْمَهِ لِي وَ الإِْحْسَانِ إلَيَّ وَ التَّفَضُّلِ

عَلَيَّ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ ‌فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجَاهِلَ وَ جُدْ عَلَيْهِ

بِفَضْلِ إِحْسَانِكَ إِنَّكَ جَوَادٌ كَرِيمٌ》

پس هيچ مولاي كريمي را بر بنده پستي، شكيباتر از تو بر خود نديدم، اي پروردگار من، تو مرا مي خواني، و من از تو روي مي گردانم،

با من دوستي مي ورزي و من با تو دشمني مي كنم، به من محبّت مي نمايي و از تو نمي پذيرم، گويا مرا بر تو منّت است،با همه اينها چيزي تو را باز نمي دارد از رحمت و احسان بر من، و تفضّل به جود و كرمت بر اين بنده،

بر بنده نادانت رحم كن، و با فزوني احسانت بر او جود آور، زيرا تو بخشنده كريمی.

فرازی از دعای افتتاح

رقص این چلچله‌ها، وین همه آوا و نوا

همه گویند که: از راه رسیده‌ست بهار

کاروانِ گل و زیبایی و شادی در راه

سخت در جلگه‌ی پر برف دویده‌ست بهار

عشق و شادابی و نور و نفس و شور و امید

همه را بهر تو بر دوش کشیده‌ست بهار

ارمغانی‌ست که هر سال به ایثار و نثار

مهربانانه سر راه تو چیده‌ست بهار

بیدُ بن غرق جوانه‌ست و به رقص آمده است

از در و بام و هوا بس که شنیده‌ست بهار!

خیز و آغوش در آغوش لطیفش بگشای

روح هستی‌ست که جان‌بخش وزیده‌ست بهار

چشم بیدار بر این تلخی ایام ببند

خواب‌هایی شکرین بهر تو دیده‌ست بهار

 فریدون مشیری

امام علی علیه السلام:

«بادر الفرصۀ قبل أن تکون غصه»

                     فرصت را دریاب پیش از آن که (با از دست رفتن) سبب اندوه شود.                                                                              

 ای غایب از نظر که شدی همنشین دل

می گویمت دعا و ثنا می فرستمت

    🦋 دست از طلب مدار که دارد طریق عشق

                                        از پا فتادنی که به منزل برابرست⚘️

                 مادام که مرد به معرفت شاد شود،
                                        هنوز قاصر است
             و آن را نیز از جمله شرک خفی گیرند.
      بلکه آن وقت به کمال رسد که معرفت را نیز در معروف گم کند.
                                                                   

                                                                                                                                 شهاب الدین سهروردی

سلام بر کتاب خدا، قرآن 

هر باب از این کتاب نگارین که برکنی
همچون بهشت گویی از آن باب خوشترست
 

مرغ دلم راهی قم می شود/در حرم امن تو گم می شود

عمه سادات سلام علیک/روح عبادات سلام علیک

 کوثر نوری به کویر قمی/آب حیات دل این مردمی

عمه سادات بگو کیستی؟ / فاطمه یا زینب ثانیستی؟

از سفر کرب و بلا آمدی؟ /یا که به دنبال رضا آمدی؟

من چه کنم شعله داغ تو را/ درد و غم شاهچراغ تو را

کاش شبی مست حضورم کنی/ باخبر از وقت ظهورم کنی

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد
 
در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران

به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد
 
ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هر کس

یکی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد
 
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید

تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
 
به هر دیگی که می‌جوشد میاور کاسه و منشین

که هر دیگی که می‌جوشد درون چیزی دگر دارد
 
نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد

نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد
 
بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان

میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد
 
بنه سر گر نمی‌گنجی که اندر چشمه سوزن

اگر رشته نمی‌گنجد از آن باشد که سر دارد
 
چراغست این دل بیدار به زیر دامنش می‌دار

از این باد و هوا بگذر هوایش شور و شر دارد
 
چو تو از باد بگذشتی مقیم چشمه‌ای گشتی

حریف همدمی گشتی که آبی بر جگر دارد
 
چو آبت بر جگر باشد درخت سبز را مانی

که میوه نو دهد دایم درون دل سفر دارد

امام  علی علیه السلام: «مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ إماماً فَلْيَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَأديبُهُ بِسيرتِهِ قَبْلَ تَأديبِهِ بِلِسانِهِ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤدِّبُها أحَقُّ بِالإجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ وَمُؤدِّبِهِمْ»

آن که خود را پیشوای مردم سازد پیش از تعلیم دیگری،

باید به ادب کردن خویش بپردازد

و پیش از آن که به گفتار تعلیم فرماید باید به کردار ادب نماید

و آن که خود را تعلیم دهد و ادب اندوزد،

شایسته تر به تعظیم است از آن که دیگری را تعلیم دهد و ادب آموزد. 

نهج البلاغه، حکمت ۷3

دو صد گفته ، چون نیم کردار است