تبسم

امام علی علیه السلام:

«بادر الفرصۀ قبل أن تکون غصه»

                     فرصت را دریاب پیش از آن که (با از دست رفتن) سبب اندوه شود.                                                                              

 ای غایب از نظر که شدی همنشین دل

می گویمت دعا و ثنا می فرستمت

    🦋 دست از طلب مدار که دارد طریق عشق

                                        از پا فتادنی که به منزل برابرست⚘️

                 مادام که مرد به معرفت شاد شود،
                                        هنوز قاصر است
             و آن را نیز از جمله شرک خفی گیرند.
      بلکه آن وقت به کمال رسد که معرفت را نیز در معروف گم کند.
                                                                   

                                                                                                                                 شهاب الدین سهروردی

سلام بر کتاب خدا، قرآن 

هر باب از این کتاب نگارین که برکنی
همچون بهشت گویی از آن باب خوشترست
 

مرغ دلم راهی قم می شود/در حرم امن تو گم می شود

عمه سادات سلام علیک/روح عبادات سلام علیک

 کوثر نوری به کویر قمی/آب حیات دل این مردمی

عمه سادات بگو کیستی؟ / فاطمه یا زینب ثانیستی؟

از سفر کرب و بلا آمدی؟ /یا که به دنبال رضا آمدی؟

من چه کنم شعله داغ تو را/ درد و غم شاهچراغ تو را

کاش شبی مست حضورم کنی/ باخبر از وقت ظهورم کنی

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد
 
در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران

به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد
 
ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هر کس

یکی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد
 
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید

تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
 
به هر دیگی که می‌جوشد میاور کاسه و منشین

که هر دیگی که می‌جوشد درون چیزی دگر دارد
 
نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد

نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد
 
بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان

میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد
 
بنه سر گر نمی‌گنجی که اندر چشمه سوزن

اگر رشته نمی‌گنجد از آن باشد که سر دارد
 
چراغست این دل بیدار به زیر دامنش می‌دار

از این باد و هوا بگذر هوایش شور و شر دارد
 
چو تو از باد بگذشتی مقیم چشمه‌ای گشتی

حریف همدمی گشتی که آبی بر جگر دارد
 
چو آبت بر جگر باشد درخت سبز را مانی

که میوه نو دهد دایم درون دل سفر دارد

امام  علی علیه السلام: «مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ إماماً فَلْيَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَأديبُهُ بِسيرتِهِ قَبْلَ تَأديبِهِ بِلِسانِهِ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤدِّبُها أحَقُّ بِالإجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ وَمُؤدِّبِهِمْ»

آن که خود را پیشوای مردم سازد پیش از تعلیم دیگری،

باید به ادب کردن خویش بپردازد

و پیش از آن که به گفتار تعلیم فرماید باید به کردار ادب نماید

و آن که خود را تعلیم دهد و ادب اندوزد،

شایسته تر به تعظیم است از آن که دیگری را تعلیم دهد و ادب آموزد. 

نهج البلاغه، حکمت ۷3

دو صد گفته ، چون نیم کردار است

ماه فروماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
 
قدر فلک را کمال و منزلتی نیست
در نظر قدر با کمال محمد
 
وعدهٔ دیدار هر کسی به قیامت
لیلهٔ اسری شب وصال محمد
 
آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی
آمده مجموع در ظلال محمد
 
عرصهٔ گیتی مجال همت او نیست
روز قیامت نگر مجال محمد
 
وآنهمه پیرایه بسته جنت فردوس
بو که قبولش کند بلال محمد
 
همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد
تا بدهد بوسه بر نعال محمد
 
شمس و قمر در زمین حشر نتابد
نور نتابد مگر جمال محمد
 
شاید اگر آفتاب و ماه نتابند
پیش دو ابروی چون هلال محمد
 
چشم مرا تا به خواب دید جمالش
خواب نمی‌گیرد از خیال محمد
 
سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی
عشق محمد بس است و آل محمد

سعدی

 روزها فکر من اینست و همه شب سخنم/ که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده‌ ام آمدنم بهر چه بود/ به کجا می‌ روم آخر ننمایی وطنم

مانده‌ ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا/ یا چه بودست مراد وی ازین ساختنم

جان که از عالم علوی ست یقین می‌ دانم/ رخت خود باز برآنم که همان‌جا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک/ دو سه روزی قفسی ساخته‌ اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست/ به هوای سر کویش پروبالی بزنم

مولانا