تبسم

 روزها فکر من اینست و همه شب سخنم/ که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده‌ ام آمدنم بهر چه بود/ به کجا می‌ روم آخر ننمایی وطنم

مانده‌ ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا/ یا چه بودست مراد وی ازین ساختنم

جان که از عالم علوی ست یقین می‌ دانم/ رخت خود باز برآنم که همان‌جا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک/ دو سه روزی قفسی ساخته‌ اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست/ به هوای سر کویش پروبالی بزنم

مولانا

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

مهم نیست اولین باشی مهم اینِ که بهترین خودت باشی

تو چه دانی تا درین بحر عمیق

سنگ ریزه قدر دارد یا عقیق

لطف است در لباس قهر

بسیاری از کمالات است که جز در مواجهه با سختیها و شدائد،

جزء در میدان مبارزه و پنجه نرم کردن با حوادث،

جزء در روبرو شدن با بلایا و مصائب حاصل نمی شود.

این گونه امور را نباید قهر و خشم شمرد، لطف است در شکل قهر.

بیست گفتار، ص۱۴۷

مقام عیش میسر نمی شود بی رنج

بلی به حکم بلا بسته اند عهد الست

تقویت اراده

اراده هر مقدار که قوی تر باشد، بر اختیار انسان افزوده می شود

و انسان بیشتر مالک خود و کارخود و سرنوشت خود می شود.

اراده قوه اجرائی عقل است.

انسان باید کاری کند که اراده در وجودش تقویت شود.

تعلیم و تربیت در اسلام، ص۲۱۳

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی
 
خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد
آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی
 
گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد
بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

حافظ

أنَ الراحِلَ اِلیْکَ قریبُ المَسافة

و همانا مسافر به سوی تو، مسافتش نزدیک است

ای همه ساله پای بست غرور
در خرابات حرص مست غرور
 
حرصت افگنده باز از ره حق
اینچنین کی رسی به درگه حق‌
 
راه دور است و مرکبت لنگ است
بار بسیار و عرصه پرسنگ است
 
بار حرص و حسد زدوش بنه
هر چه داری بخور، بنوش‌ و بده
 
ره تو دور شد یقین بشنو
تو مجرد شو و مپای و برو
 
ترک این هستی مزور کن
دل به نور یقین منور کن
 
تا بدانی مسافت راهش
کم و بیش و دراز و کوتاهش

دو قدم بیش نیست این همه راه
راه نزدیک شد، سخن کوتاه
 
یک قدم بر سر وجود نهی
وان دگر بر در ودود نهی

منهاج العارفین و معراج العاشقین

سنایی

کمتر از ذره نه ای پست مشو، مهر بورز

تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

حافظ                                           

شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار

بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی 

حافظ                                       

مزرعه سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو